[BAP] Valentine's Day - Himchan x Daehyun

ข้อมูลเบื้องต้น

Happy Valentine’s Day

วันวาเลนไทน์ปีนี้ตรงกับวันมาฆบูชา

และความรักของเราก็จะเกิดขึ้นโดยมิได้นัดหมาย

จุดเริ่มต้น ของเราเป็นแบบไหน?

ตั้งแต่เมื่อไรที่เราได้มา รักกัน แบบนี้

และ ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ มันนานมากแค่ไหนแล้วนะ

และเราจะอยู่แบบนี้กัน ตลอดไป ใช่ไหม?

รัก...

pic cr: Vocal&Visual





 

ป.ล. ป่วงละเกิน... =__________=
 

เนื้อเรื่อง

Title: Valentine

Couple: Kim Himchan x Jung Daehyun

            February 14^th

            วันวาเลนไทน์ วันแห่งความรัก

          ถ้าจะย้อนไปสมัยที่เริ่มจีบกันแรกๆ คงต้องย้อนไปในช่วงสมัยเริ่มทำงานแรกๆ

          เจอกันวันแรกในวันวาเลนไทน์นี่แหละ

            วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ ร้านรวงต่างๆ ตกแต่งด้วยโทนสีหวานและหัวใจเต็มไปหมด ดูสวยงามเสียเหลือเกิน แต่ถ้าสำหรับคนไม่มีความรักมันก็คงจะดูห่อเหี่ยวอยู่ไม่น้อย

            “อะไรนะ?”

            ชายร่างสูงกรอกเสียงลงไปตามโทรศัพท์ ขายาวก็เดินไปตามร้านค้าต่างๆ สายตาสอดส่องมองเข้าไปทุกร้าน แต่ไม่ยักจะแวะเข้าสักร้าน ที่คอก็คล้องสายกล้องตัวเก่งเอาไว้ไม่ห่างตัว

            [ก็ไม่หรอก พอดีพวกกูมีอีเว้นท์เล็กๆ จำที่เราเคยทำตอนปี 4 ได้ป้ะวะ?]

            “ได้ดิ ที่ไปเป็นตัวแทนสารภาพรักในวันนวาเลนไทน์น่ะนะ?”

            [เออ! กูเลยอยากให้มึงมาร่วมด้วย มาเล่นกีต้าร์ให้ สนมั้ย?]

            ชายร่างสูงส่ายหัว แต่สุดท้ายก็ตอบตกลงไปเพราะตัวเองก็กำลังว่างๆ อยู่เหมือนกัน อยู่คนเดียวมันเหงาๆ ไปหาอะไรทำแก้เซ็งบ้างก็น่าจะดี

            “นั่นไงมันมาละ เฮ้ย!! คิมฮิมชาน!”

            ฮิมชานฉีกยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปหาพลางโบกมือทักทายให้กับกลุ่มเพื่อนที่วันนี้แต่ละคนเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี ทั้งถังใส่ดอกกุหลาบ ทั้งอะไรสารพัดเต็มไปหมด เพื่องานนี้โดยเฉพาะ ใครผ่านไปผ่านมาก็แวะเข้าไปไปคุยด้วยเล็กน้อยก่อนจะได้ดอกกุหลาบติดมือไปคนละดอกสองดอก

            “แหม~ พร้อมนะพวกมึงน่ะ”

            “แน่นอน นี่ของมึง ถึงจะไม่ใช่ลูกรักมึงก็เถอะ”

            บังยงกุกยื่นกีต้าร์โปร่งสีน้ำตาลให้เพื่อนรัก ที่อุตส่าห์ไปหายืมมาจนได้ ฮิมชานรับมาก่อนจะดีดลองเสียงเล่นๆ

            “กูไม่ได้เล่นมานานละ”

            “ก็แหง งานมึงแม่งจับแต่กล้องนี่หว่า”

            ฮิมชานยิ้มให้กับคำพูดนั้น ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่ถูกจัดไว้สำหรับตัวเอง ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดกำลังนั่งเล่นรอให้มีใครสักคนมาใช้บริการ  และลูกค้ารายแรกก็เดินมาถึง

            “สวัสดีค่ะ อะ.. เอ่อ...”

            หญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งยืนอ้ำอึ้งพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ป้ายโปสเตอร์ด้านหลังที่ติดเอาไว้ เพื่อบอกให้รู้ว่าคนกลุ่มนี้ ยินดีจะไปช่วยสารภาพรักกับคนที่คุณแอบชอบ ฮโยซองสาวสวยประจำกลุ่มออกไปต้อนรับอย่างดี เพราะเห็นว่าอีกคนคงจะเคอะเขินน่าดู

            “ต้องการให้เราไปสารภาพรักกับใครรึเปล่าคะ เรายินดีช่วยให้คุณสมหวังได้นะ”

            “จริงหรอคะ?”

            หญิงสาวแววตาเป็นประกายขึ้นมาทันที พร้อมกับรอยยิ้มที่น่ารักจนพวกเขาเองยังหลงเลย

            และแล้วพวกเขาทั้งหมด 6 ชีวิต รวมผู้มาใช้บริการเป็น 7 ก็มาหยุดอยู่ที่ร้านเบเกอรี่แห่งหนึ่งตามคำบอกเล่าของหญิงสาวนามว่า ‘ซนนาอึน’

            สรุปคร่าวๆ คือ ซนนาอึนต้องที่จะมาบอกรักผู้ชายที่ตัวเองแอบชอบมาตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย นามว่า ‘อีแทมิน’ แต่เพราะไม่กล้าเลยได้แต่แอบมองมาจนกระทั่งเข้าวัยทำงาน และอาจจะเป็นโชตชะตาที่ทำให้พวกเขาทั้งคู่ได้ทำงานที่เดียวกัน เพียงแต่เป็นคนละแผนกก็เท่านั้น

            “อ่า~ คนนั้นน่ะค่ะ คนที่ใส่เสื้อเชิ้ตที่ฟ้าอ่อน”

            นาอึนชี้ไปที่กลุ่มผู้ชาย 4 คนที่กำลังนั่งพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน พวกเขาทั้ง 6 คนวางแผนเล็กๆ น้อยๆ ก่อนจะส่งตัวแทนเข้าไปเจรจากับเจ้าของร้าน เมื่อได้ความว่าโอเค พวกเขาก็เริ่มปฏิบัติการ

            คิมฮิมชานเดินถือกีต้าร์ควงคู่ไปกับซงจีอึน เมื่อหยุดอยู่ตรงหน้าเป้าหมาย เสียงกีต้าร์พร้อมกับเสียงร้องใสๆ ก็เริ่มขึ้น ก่อนที่ลูกสมุนอีก 4 คนจะเดินตามมาสมทบ ในมือถือกุหลาบคนละดอก รวมร้องเพลงประสานกัน จนในที่สุดเพลงสารภาพรักก็จบลง พร้อมกับเปิดตัวนาอึนที่ในมือมีดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่

            กลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกันในตอนแรก ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วเดินเลี่ยงออกจากโต๊ะ แต่ก็ไม่วายส่งสายตาล้อเลียนให้เพื่อนสนิท

            แต่ไม่รู้ทำไม...

            ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในร้าน คิมฮิมชานไม่สามารถละสายตาจากชายร่างเล็กในเสื้อเชิ้ตสีขาวที่น่าจะมีรอยยิ้มหวานยิ่งกว่าเค้กที่เจ้าตัวลิ้มลอง กว่าเขาจะคุมสติให้เล่นกีต้าร์จนจบเพลงได้ ก็แทบบ้า ยิ่งตอนนี้อีกคนลุกมายืนอยู่ข้างๆ เขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ฮิมชานก็ยิ่งคุมสติตัวเองไม่อยู่

            เขารู้สึกถึงกลิ่นคาราเมลที่หอมหวานอบอวลอยู่รอบๆ

            “โอ๊ะ!”

            “โทษๆ”

            บังยงกุกที่เขยิบมาชนฮิมชาน ทำให้เจ้าตัวที่กำลังเหม่อๆ อยู่ไม่ทันได้ทรงตัว เซไปหาคนข้างกาย พอโดนตัวกันปุ๊บ ฝ่ามือใหญ่ก็ตะปบเข้าที่สะโพกของอีกคนอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก็แค่เกรงว่าอีกคนจะล้ม เพราะคนโดนชนก็ใช่ว่าจะตัวใหญ่ที่ไหน ตัวเท่าลูกแมวนี่!

            “ขอโทษครับ พอดี... ไม่ได้ตั้งใจ”

            ได้สติก็รีบปล่อยมือทันที พร้อมกับก้มหัวให้เป็นเชิงขอโทษ แต่อีกคนนี่สิ กลับส่งยิ้มอวดฟันสวยมาให้ราวกับไม่ถือโทษโกรธอะไรกันเลย

            คิมฮิมชานขอเพ้อ -//////////////////-

            “เฮ้ย!  ถ่ายรูป!”

            ฮโยซองยืนกล้องถ่ายรูปของเขาที่ฝากเอาไว้ก่อนหน้ามาให้ ฮิมชานรับมันมาก่อนจะเริ่มรัวชัตเตอร์อย่างที่มืออาชีพควรจะเป็น

            “ขอบคุณพวกพี่มากเลยนะคะ”

            นาอึนโค้งให้พวกเขาทั้ง 6 เป็นการขอบคุณ หลังจากที่ภารกิจสำเร็จลุล่วงไปได้ดี ก่อนที่คนทั้งคู่จะขอตัวไปเดตกันสองต่อสอง โดยที่อีแทมินได้ปล่อยเพื่อนอีก 3 คนให้มองกันตาปริบๆ

            “หมดธุระแล้วพวกเราก็ต้องขอตัวก่อนนะ”

            ฮโยซองเอ่ยลากลุ่มเพื่อนทั้ง 3 คนก่อนจะค่อยๆ พากันเดินออกจากร้าน เหลือแต่คิมฮิมชานที่ยังคงยืนนิ่งอยู่

            “เพื่อนไปแล้ว ไม่ไปหรอครับ?”

            1 ใน 3 คนเอ่ยกับเขา มั่นใจได้ว่าไม่ใช่ลูกแมวกลิ่นคาราเมลนั่นแน่ๆ ฮิมชานสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะยืนนามบัตรของตัวเองให้อย่างมึนงง

            “นี่เป็นนามบัตรนะครับ ใช้บริการได้ทุกเมื่อ ลาก่อนครับ”

            ยัดนามบัตรใส่มือลูกแมวแล้วก็รีบสปีดตัวเองออกจากร้านไป โดยที่ไม่หันกลับมามองว่าอีก 2 คนที่ไม่ได้นามบัตรกำลังทำหน้าอย่างไร

            “หล่อ... แต่โก๊ะไปนิดนึง”

            ยูยองแจทำเพ้อฝัน ก่อนจะส่ายหัวอย่างผิดหวังเล็กน้อย

            “กูว่าไม่นิดนะ”

            คิมจงอินเอ่ยขัด แล้วส่ายหัวเหมือนยองแจ

            “แต่พี่เขาก็น่ารักดีออก...”

            แต่อยู่ดีๆ คนที่กำลังพลิกนามบัตรที่อีกคนยัดเยียดใส่ให้ไปมาด้วยรอยยิ้มที่คาดเดาได้ไม่ยาก ก่อนที่เจ้าตัวจะละสายตาขึ้นมามองเพื่อนซี้อีก 2 คนที่จ้องหน้าเขาอย่างจับผิด

            นามบัตรที่ระบุชัดเจนว่าตัวเองเป็นตากล้องมืออาชีพ ไม่ใช่พวกบริการสารภาพรักอะไรทำนองนั้น เบอร์โทรศัพท์ แอคเคาท์โซเชียลต่างๆ รวมไปถึงบล็อกส่วนตัว ทุกอย่างอยู่ในนามบัตรนี้หมดแล้ว

            “คิมฮิมชาน...”

            ริมฝีปากเอ่ยชื่อของอีกคนออกมาแผ่วเบา รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าอีกครั้ง ช่องทางการติดต่อครบแบบนี้แอบตีความไปเองได้มั้ย ว่าตากล้องมืออาชีพคนนี้กำลังอ่อยเขาอยู่...

            “จองแดฮยอน!!!!!”

            วันนี้เป็นวันหยุดพักร้อนประจำปี และแน่นอนว่าช่วงหยุดยาวแบบนี้จองแดฮยอนหนีไปไหนไม่ได้หรอก นอกจากบ้านเกิดของตัวเอง ปูซานที่รัก...

            ร่างเล็กกำลังยืนอ้าแขนรับลมอยู่ริมทะเล กลิ่นอายที่เขาคิดถึงมาแสนนานตั้งแต่ไปเรียนมหา’ลัย ถ้าไม่ปิดเทอมก็แทบจะไม่ได้กลับบ้านเลย คิดถึงจะแย่

            “เขาทำอะไรกันนะ?”

            แดฮยอนเหลือบไปเห็นคนกลุ่มใหญ่ที่กำลังทำอะไรสักอย่าง เมื่อลองสาวเท้าเปลือยเปล่าเข้าไปใกล้ๆ ก็พบว่าเป็นกลุ่มคนที่มาถ่ายรูปพรีเวดดิ้งนั่นเอง แดฮยอนอมยิ้มให้กับภาพน่ารักของคนทั้งคู่ ก่อนจะสะดุดเข้ากับตากล้องที่หน้าตาดูคุ้นเคยเสียเหลือเกิน แม้เวลาจะผ่านไปเดือนกว่าๆ แต่เขาก็ยังจำชื่อ แอคเคาท์ต่างๆ รวมไปถึงตัวเลข 10 หลักที่ปรากฏบนนามบัตรนั้นได้ เขาติดตามบล็อกของอีกคนจนแทบจะกลายเป็นแฟนคลับไปแล้ว

            ไม่รู้ว่านานเท่าไร แต่รู้ตัวอีกทีพวกเขาก็ทำงานกันเสร็จเรียบร้อย เจ้าสาวกับเจ้าบ่าวพากันเดินกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ส่วนทีมงานส่วนใหญ่ก็กำลังเก็บของกันอย่างรีบเร่ง เหลือแต่เพียงตากล้องหนุ่มที่กำลังเพลินกับกับการถ่ายรูปวิวทะเล

            ขายาวที่ค่อยๆ ก้าวเดินจากไป ลัดเลาะตามริมหาดอย่างใจเย็น และไม่รู้ว่าเมื่อไร ที่แดฮยอนค่อยๆ เดินตามอีกคนไปราวกับโดนมนต์สะกด

            “โอ๊ย!”

            เสียงหวานร้องลั่น เรียกให้คนข้างหน้าหันมามอง ก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาหาอย่างรีบร้อน

            “เป็นอะไรมั้ยครับ?”

            ฝ่ามือใหญ่จับที่เท้าของแดฮยอนอย่างแผ่วเบา ก่อนจะดึงเปลือกหอยที่ปักคาเท้าอีกคนออก ผ้าเช็ดหน้าถูกดึงออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ตั้งท่าจะเอาไปกดห้ามเลือด แต่อีกคนกลับห้ามเสียก่อน

            “อ๊ะ! มะ... ไม่เป็นไรครับ”

            “ไม่เป็นไรได้ไง เลือดออกขนาดนี้ อย่าดื้อสิ!”

            ทั้งสองดึงดันก็กันอยู่นาน สุดท้ายฮิมชานเอาผ้าเช็ดหน้าของตัวเองไปกดแผลที่เท้าของอีกคนไว้ได้

            “ไม่เห็นต้องลำบากเลยครับ”

            แดฮยอนตอบอ้อมแอ้ม ก่อนจะช้อนตามองอีกคนที่ตั้งแต่มาถึงยังไม่มองหน้าเขาเลยสักนิด

            “มะ...”

            จู่ๆ เสียงก็ขาดห้วงไป เพราะใบหน้าคุ้นเคยที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้า ใบหน้าที่คิมฮิมชานไม่มีวันลืมเลย อยู่ดีๆ อีกคนก็นิ่งไป จนแดฮยอนต้องเรียกสติของอีกคน

            “คุณครับ?”

            “อะ... เอ่อ...”

            “ครับ?”

            แดฮยอนเอียงคอมองอย่างสงสัยกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของอีกคน

            “ปะ... เปล่าครับ เปล่า ยืนไหวมั้ย?”

            แดฮยอนพยักหน้ารับ ก่อนจะค่อยๆ พยุงตัวเองขึ้น แต่สุดท้ายก็ล้มลงใส่อ้อมกอดของอีกคนที่รอรับอยู่

            “ให้ผมไปส่งนะครับ”

            ฮิมชานหันหลังให้อีกคน เป็นการบอกว่าให้แดฮยอนขึ้นหลังเขามา แม้ว่าแดฮยอนจะอึกอักไม่ยอมขึ้น แต่สุดท้ายก็ต้องพ่ายแพ้แก่ความพยายามของฮิมชาน ยอมขึ้นหลังให้อีกคนไปส่งกลับบ้านแต่โดยดี

            หลายเดือนผ่านไป คนทั้งคู่ได้ติดต่อกันบ่อยขึ้น และสิ่งที่ทุกๆ คนทั้งกลุ่มเพื่อนของฮิมชานและกลุ่มเพื่อนของแดฮยอนสัมผัสได้ นั่นก็คือ

            คิมฮิมชานกำลังจีบจองแดฮยอน

          ฟันธง!!!!

            “เมื่อไรมึงจะรับรักพี่เขาสักทีวะ?”

            ยองแจเอ่ยกับแดฮยอนที่กำลังลิ้มรสของช็อกโกแลตชีสเค้กที่เจ้าตัวก็กินอยู่เป็นประจำ จงอินพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย แม้ว่าพี่คนนั้นจะดูเพี้ยนๆ ไปสักหน่อย แต่ก็ดูจริงจังกับเพื่อนของเขาอยู่ไม่ใช่น้อยเลย

            “ระ... รับรักอะไรกันเล่า! ไม่ได้ชอบสักหน่อย”

            แดฮยอนโวยวาย ก่อนจะก้มหน้าก้มตาจัดการกับเค้กตรงหน้าอย่างรวดเร็ว

            “พวกกูไม่โง่นะครับคุณจอง แหม~”

            จงอินพูดก่อนจะเอื้อมมือไปผลักหัวแมวจอมตะกละ ที่ทั้งๆ ที่ตัวเองก็รักเขาแทบบ้า แต่ไม่ยอมตกลงเป็นแฟนกับเขาสักที พวกเขา 2 คนเป็นพยานได้เลย

            ว่าจองแดฮยอนรักคิมฮิมชานจนแทบคลั่งตาย

            คืนนี้เป็นอีกคืนที่จองแดฮยอนนั่งทำงานอยู่จนดึกดื่น แต่แม้จะดึกแค่ไหน ตัวแดฮยอนเองก็ไม่ลืมที่จะเข้าไปเช็ครูปภาพในบล็อกของช่างภาพมืออาชีพ ที่เขาสถาปนาตัวเองเป็นแฟนคลับอย่างเป็นทางการ ภาพทุกภาพของเขามันสามารถบ่งบอกถึงความรู้สึกที่คนถ่ายต้องการสื่อ ปกติแดฮยอนก็เป็นพวกที่ชอบศิลปะหรืออะไรทำนองนี้อยู่แล้ว ดังนั้น แดฮยอนเลยไม่เคยเบื่อที่จะต้องมานั่งติดตามบล็อกของอีกคนอยู่ทุกวัน

            แดฮยอนเลื่อนดูรูปทุกรูปอย่างช้าๆ ซึมซับความรู้สึกทุกอย่าง อ่านคำบรรยายทุกรูปภาพ เลื่อนมาจนถึงภาพที่ขึ้นหัวข้อใหญ่เอาไว้

            ‘ปูซาน’

            แดฮยอนอมยิ้มให้กับภาพชายทะเลที่อีกคนถ่าย ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นวันแรกที่เขาและฮิมชานเจอกันที่ปูซาน เขาจำภาพาที่เขาเดินตามอีกคนได้ขึ้นใจเลยล่ะ ถัดมาเรื่อยๆ ก็เป็นรูปวันที่ 2 วันที่ 3 จนถึงวันสุดท้ายที่ฮิมชานจะกลับโซล แม้บางรูปจะมีวิวที่เหมือนกัน แต่เวลาที่แตกต่างกันก็ทำให้ความรู้สึกมันเปลี่ยนไป

            ‘ความสวยงามของปูซาน…’

            แดฮยอนถึงกับหน้าขึ้นสี แม้รูปแรกของคำบรรยายนี้จะเป็นรูปวิวที่สวยงาม แต่ภาพของคนที่กล้องไม่ได้โฟกัสนั้น แม้จะเลือนรางแต่เขาก็รู้ว่านั่นคือใคร

            ยิ่งรูปที่ 2 ยิ่งตอกย้ำความมั่นใจ เพราะจุดโฟกัสที่เปลี่ยนจากวิวมาเป็นใบหน้าคนแทน และมันก็ไม่มีแค่นั้น มันกลับมีหลายรูป และหลายอิริยาบถที่เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าโดนแอบถ่าย

            “คนบ้า!”

            “แดฮยอน! มีคนถามหามึง”

            จงอินเดินมาสะกิดแดฮยอนที่กำลังทำงานอย่างไม่สนใจโลก ดวงตากลมโตละสายตาออกมาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ เขาปลดแว่นออกก่อนจะลุกเดินตามอีกคนไปอย่างง่ายดาย แม้จะมีอาการงงงวยอยู่บ้าง แต่เดี๋ยวก็คงจะรู้เองแหละ

            แดฮยอนคิดว่างั้นนะ

            “จะไปไหนวะ?”

            แดฮยอนเดินตามอีกคนมาที่ดาดฟ้า ประตูถูกเปิดออกก่อนจะจงอินจะผลักให้อีกคนเข้าไป ลมเย็นปะทะเข้าเต็มๆ จากอากาศที่เย็นลง ทำให้แดฮยอนเผลอยกแขนขึ้นมากอดตัวเอง

            เสียงเปียโนที่ดังแทรกขึ้นมา ทำให้แดฮยอนหันไปมองที่ต้นเสียง ก่อนจะอดไม่ได้ที่จะระบายยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ บรรยากาศแบบนี้ รู้สึกคุ้นๆ เหมือนเคยเจอมาเมื่อหลายเดือนก่อน

            เสียงหวานของยูยองแจเพื่อนรักของเขาขับกล่อมด้วยบทเพลงที่ตัวเขาเองชอบฟังและมักจะไปร้องที่ห้องคาราโอเกะด้วยกันอยู่บ่อยๆ

            แต่เหนือสิ่งอื่นใด สิ่งที่เขาสะดุดตาที่สุดคือผู้ชายที่อยู่หลังเปียโนหลังใหญ่ แม้เขาจะไม่รู้ว่าพากันขนย้ายมันขึ้นมาบนดาดฟ้าบริษัทได้อย่างไร แต่ตอนนี้แดฮยอนยืนยิ้มแก้มแทบปริแล้ว

~♬ นูนนึล เตล ซูกา ออบซอ แน นุนเนน นอมัน โบยอ

(ตอนนี้ไม่มีอะไรที่จะทำให้ฉันหยุดมองเธอได้)

นอมัน คเยซก พาราโบโก ชิบจานา นัน โอ ชองมัล

(ฉันมองเพียงแต่เธอเสมอ)
เน ฮารูฮารูกา นอมู เฮงโบเคซอ โอ Baby

(วันแต่ละวัน ฉันจะอยู่อย่างมีความสุข โอ~~ ที่รัก)
อีรอน นารี กึดนาจี อันคิล โมดึนเก ทา พยอนาจี อันคิล โอ

(ฉันไม่อยากให้วันนี้ต้องจบลง ทุกอย่างจะไม่เปลี่ยนแปลงไป โอ~~)

นีกา นอมู โคมับจานา โอ Baby

(ฉันขอบคุณเธอมากจริงๆ)
นีกา นอมู เยปือจานา โอ

(เธอนั้นช่างงดงาม)

นูนึล เตลซูกา ออบซอ เน นูเน นอมัน โบยอ

(ตอนนี้ไม่มีอะไรที่จะทำให้ฉันหยุดมองเธอได้)

นอมัน คเยซก พาราโบโก ชิบจานา นัน โอ ชองมัล

(ฉันมองเพียงแต่เธอเสมอ) ♬~

            บทเพลงจบลงแล้ว คนที่อยู่หลังเปียโนเดินเข้ามาหาพร้อมกับดอกกุหลาบช่อโต แดฮยอนปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเวลาที่เห็นอีกคนอยู่ในชุดสูทเต็มยศแบบนี้ เขาดูดีแค่ไหน

            ฮิมชานหยุดตรงหน้าแดฮยอน ก่อนจะยื่นช่อดอกกุหลาบในมือไปให้ และเมื่อเขายื่นมือไปรับมัน เสียงโห่ร้องยินดีก็ดังก้องไปทั่ว แดฮยอนยกมือเกาท้ายทอยแค่เขิน ก่อนจะโผเข้ากอดอีกคนอย่างแนบแน่น ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ ออกมา ไม่มีคำขอเป็นแฟน แค่มองตากันก็สามารถสื่อสารกันได้ ตัวแดฮยอนน่ะ คุ้นเคยกับการสื่อสารแบบไม่ใช้คำพูดกับฮิมชานแล้วล่ะ ต้องขอบคุณรูปภาพพวกนั้นเลยนะที่ทำให้แดฮยอนเข้าใจฮิมชานโดยที่อีกคนไม่ต้องพูดมันน่ะ

            “คิดอะไรอยู่ครับที่รัก หื้ม?”

            แขนยาวของอีกคนโอบกอดเข้าที่เอวบาง แดฮยอนที่ยืนเหม่อออกไปนอกหน้าต่างถึงกับสะดุ้งเบาๆ ก่อนจะหันไปยิ้มกับคนที่ยืนซ้อนอยู่ข้างหลัง

            “เปล่าหรอกแค่คิดถึงวันนั้น”

            “หื้ม?”

            “ก็วันนั้นที่เราสองคนเป็นแฟนกันไง ผมอยากรู้ว่าพี่ขนเปียโนขึ้นไปยังไง”

            ได้ยินดังนั้น ฮิมชานถึงกับหลุดขำพรืดออกมา ก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีก ฝังจมูกโด่งลงบนซอกคอกลิ่นคาราเมลอ่อนๆ ที่เขาหลงรักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ แดฮยอนส่งเสียงคิกคักในลำคอก่อนจะเอียงคอหลบ แต่ยิ่งหลบอีกคนมันก็ยิ่งตาม

            “พี่ฮิมชาน!”

            “รักนะครับ แดฮยอนนา~”

            แดฮยอนถึงกับอมยิ้ม เพราะช็อกโกแลตตรงหน้าที่ไม่รู้ว่าอีกคนเอาไปซุกซ่อนไว้ตรงไหน ฮิมชานรู้ดี ในวันวาเลนไทน์ ระหว่างกุหลาบกับช็อกโกแลต แดฮยอนเลือกอย่างหลังมากกว่า

            “ไม่มีอะไรจะให้ที่รักเลยอะ...”

            แดฮยอนตอบเสียงอ่อย ก่อนจะหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับคนรัก ดวงตากลมโตแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารู้สึกผิดและเศร้าใจอยู่ไม่มากก็น้อย

            “แดฮยอนก็มีให้พี่แล้วไง”

            “???”

            “ความรักที่แดฮยอนมีให้พี่ทุกปี มันก็มากพอแล้วนะครับ”

            “...”

            “แดฮยอนน่ะ เป็นความสวยงามของปูซาน และยังเป็นความสวยงามที่สุดของพี่เลยนะครับ”

            “รักพี่ฮิมชาน”

            “รักแดฮยอนเหมือนกันนะ”

            ฮิมชานค่อยๆ จรดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนอย่างอ่อนโยน ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย แดฮยอนหลับตารับสัมผัสนั่น ก่อนที่อีกคนจะผละออก ฝ่ามือใหญ่ยีผมสีน้ำตาลอ่อนด้วยความเอ็นดูอย่างเต็มรัก

            “น่ารักที่สุดเลย เด็กดื้อเอ๊ย!”

            แดฮยอนเขย่งตัวขึ้นไปจรดริมฝีปากลงบนส่วนเดียวกัน ก่อนจะรีบผละออกแล้วโผเข้ากอดอีกคนแน่น ฮิมชานหัวเราเบาๆ กับท่าทางน่ารักๆ ของอีกคน

            “น่ารักแบบนี้พี่จะหนีไปไหนรอดกันล่ะ หื้มม?”

            “ก็ใครจะให้หนี! ผมจะมัดพี่ไว้กับผมเลย!!!!”

-THE END-